سلام
پژوهش ها نشان می دهد که ما به تهدیدها بیشتر و سریع تر از چیزها و رویدادهای خوشایند توجه می کنیم.سرعت افراد در پیدا کردن چهره های پرخاشگر در شبکه چهره های شاد بیشتر است تا پیدا کردن چهره های شاد در شبکه چهره های خنثی یا منفی.
پژوهش ها این نکته را خاطرنشان کرده است که اگر به دَه فروشگاه برویم و در نُه مورد کارکنان آنجا مفید و کمک رسان باشند اما کارکنان یک فروشگاه ،بی ادب و آزار دهنده باشند احتمال این که وقتی به خانه برمی گردیم در مورد آن کارکنان بی ادب نشخوار فکری کرده و کارکنان مفید را از یاد ببریم بیشتر است.
دلیل همه این موارد این است که مغز ما طوری طراحی شده که نسبت به تهدید بیشتر از پاداش حساس باشد.
ما نسبت به محرک های بیرونی که ما را تهدید می کند بسیار حساس هستیم.واقعیت این است که شما افراد زیادی را در بورس های دنیا می توانید پیدا کنید که توانسته اند ریزش یا ترکیدن حباب را به صحت و‌دقت پیش بینی کنند.چون ذهن استوار بر پایه بقا در این مورد خوب عمل می کند.خیلی خوب.اما افراد کمی می توانند شروع طوفانی بازارها را به درستی برآورد کنند.
ما با مغزی به دنیا آمده ایم که در شکل گیری اش و سیستم کارکردش هیچ گونه انتخابی نداشته ایم.مقصر نبوده ایم.همین است که است.مغز ما مثل جاروبرقی فقط آشغال جمع می کند.تمرکزش بر تهدید،تنبیه،ترس،فقدان‌و …است.اما این چیزی از احساس مسئولیت ما کم نمی کند.ما مقصر نیستیم،مسئولیم.
این که ما به دنبال چیزهای بد هستیم.چیزهایی که نگرانی و ناراحتی ما را تایید کند ،شاید بزرگترین دلیل حال بد این روزهای بورس از منظر فردی باشد.
چیزی که این روزها در بازار زیاد است سهم پایین تر از ارزش ذاتی است.کسب و کارهای با ارزش جایگزینی بالاتر از ارزش بازار.شرکت هایی انحصاری با محصولاتی فوق العاده.گزارشات عملکردی پی در پی عالی.اما بسیاری هنوز دنبال فرارند.البته که آنها بر خواهند گشت.وقتی که در بازارهای دگر تمام توجه و اقبالشان به اخبار بد آن بازارها متمرکز بشود .وقتی آب شدن ثروتشان زیر آفتاب ۵۰٪ ،۶۰٪ تورم در سپرده های بانکی را دیدند.وقتی اولین برگه تشخیص مالیات برای املاک مازاد را دریافت کردند.بر خواهند گشت.زمانش را نمی دانم.دیر و زود دارد.سوخت و سوز ندارد.